حذف میکنم، پس هستم!
تاریخ انتشار: ۱۷ تیر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۱۶۶۴۶۱
با توجه به گسترش روزافزون فضای مجازی و شکل‌گیری فعالیت‌های گروهی و ارتباطی دو سویه و چند سویه و شبکه‌ای در این فضا و امکان فنی که در اختیار کاربران و ادمین‌ها قرار گرفته است، نیاز به گفت‌وگو درباره ملزومات اخلاقی و حقوقی ارتباط در فضای مجازی محسوس‌تر از همیشه است. به‌طور مثال می‌توان پرسید، لوازم اخلاقی پیام‌ها و مکالمات مجازی، ویرایش و فوروارد پیام‌ها و تصویربرداری از پیام‌های دیگران و یا حذف پیام‌های پیشین چیست؟ ملزومات تاسیس گروه های مجازی کدام است؟ آیا می‌توان اعضای یک گروه را به‌دلخواه کم و زیاد و یا یک گروه را تعطیل و منحل کرد؟ آیا یک وبسایت خبری می‌تواند پیام‌های خود را یک‌سویه و بدون توضیح، ویرایش یا حذف کند؟ آیا می‌توان سوابق آنلاین را حذف و از حافظه تاریخی پاک کرد و….
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در پاسخ به موارد فوق، به نظر می‌رسد اگر عده‌ای به مشارکت فعال در یک اجتماع از یک نهاد مدنی نظیر حزب و خیریه گرفته تا یک گروه مجازی چند ده یا چند صد نفره دعوت می‌شوند، برای هر گونه تغییر و تحول در برنامه آن اجتماع، کسب نظر جمع حائز اهمیت است. نمی‌توان افراد را به مشارکت در یک گروه دعوت و حضور آنان را پذیرفت و در میانه‌ی کار به هر دلیل بدون نظر جمع، آن اجتماع را دچار تحول یا منحل کرد. اگر چه تاسیس اجتماع در بدو امر، یک امر و تصمیم فردی است، اما بپذیریم که در ادامه با یک پدیده‌ی واقعی جمعی و عمومی مواجه هستیم که ادامه حیات آن را نمی‌توان صرفا در حوزه تصمیمات فردی خلاصه نمود. همچنان که اگر نطفه‌ای به اراده‌ی شخصی منعقد شد، پس از انعقاد، اجازه‌ی سلب حیات بازیچه ی منعقدکننده‌ی نطفه نیست. به عبارت دیگر در مالکیت نهادهای جمعی (از جمله حزب، خانواده و رسانه)، مفهوم «موجِد، مالک است» نمی‌تواند حاکم باشد و از قضا علت مُحدثه، تنها علت مُبقیه نیست! و انحلال و معدوم‌سازی آنها به اطلاع و رضایت قبلی یا فعلی و یا لااقل نبود مخالفت دیگر بازیگران و عناصر دخیل در اجتماع وابسته است.
همچنین است اگر سخنی گفته یا اگر مطلبی منتشر شود، دیگر نمی‌توان آن را حذف و یا بدون توضیح، حتی ویرایش (ادیت) کرد. آن محتوا در زمره واقعیت، تاریخ یا سرمایه‌ای قرار گرفته که متعلق به جمع و افکار عمومی است و نهایت اقدامی که می‌توان کرد اصلاح در نسخه بعدی (با حفظ نسخه قبلی) و یا ادای توضیح تکمیلی است. درست است که فضای مجازی از تفاوت‌های بنیادی با فضای واقعی برخوردار است، ولی بدان معنا نیست که مبانی حقوقی و اخلاقی آن یکسره متفاوت است. مثلا یکی از اشکالات پیام‌رسان تلگرام از زاویه حقوقی و اخلاقی، امکان پاک کردن پیام دو طرفه بدون رضایت و اطلاع طرف مقابل است. وقتی برای فرد دیگری نامه می‌نویسیم حق داریم نسخه ی نزد خودمان را از بین ببریم. حتی حق داریم تا هنوز نامه به دست گیرنده نرسیده اگر بتوانیم، آن را دوباره به چنگ آوریم و محو کنیم، اما از نظر حقوقی و اخلاقی و حتی مقدورات عالم واقع، قدرت آن را نداریم نسخه‌ای که به دست مخاطب رسیده و آن را مطالعه کرده، از صفحه روزگار حذف کنیم، مگر آن که از گیرنده بخواهیم او هم نسخه دوم را در صورت رضایت معدوم کند. به همین سیاق ما حق داریم به هر دلیلی پست‌های خود را و حتی پست‌های طرف مقابل را از روی گوشی خود پاک کنیم، اما اجازه نداریم پست‌های خود روی گوشی گیرنده را پس از دیده شدن پیام، بدون اطلاع و رضایت طرف دیگر پاک یا ویرایش کنیم؛ چه رسد به حذف یکجای پست‌های خود و حتی نگاشته‌های گیرنده روی گوشی خود او!
در همین جهت، بایسته است طرفین یک مکالمه یا گفت‌وگوی اینترنتی به آن چه بر سر نوشته‌های یکدیگر می‌آورند از قبل وقوف کامل داشته باشند. از جمله این که هر دو طرف یا اعضای گروه بدانند آیا طرف دیگر حق دارد نوشته را به دیگران فوروارد کرده یا در فضای عمومی منتشر کند و یا بعدها در جای دیگری به آن به هر نحو استناد کند؟
البته اگر در محیطی وارد گفت‌وگو شویم (چت کنیم) که به دلیل طبیعت آن پلتفرم، مثلا پست‌ها زمان‌دار باشد یا گرفتن کپی یا عکس از محتوا، نیازمند قبول و یا حداقل اطلاع طرف مقابل باشد، به شرط وضوح همه چیز، تا حدی شرایط متفاوت است. مثلا تلگرام می‌تواند ادعا کند کسانی که از این پلتفرم استفاده می‌کنند، لابد پروتکل‌های آن را پذیرفته‌اند و با علم به چنین امکانی به آن وارد شده‌اند، همچنان که با اطلاع از ثبت کلیه محتواها روی سِرور تلگرام و همچنین امکان شنود یا هک به چنین مکانی وارد شده‌اند.
البته باید دقت داشت که امکان جدید از ابتدا فعال نبوده و حال که صدها میلیون کاربر، به عضویت این پلتفرم در آمده و زندگی مجازی خود را به آن منتقل کرده‌اند، خلق پروتکل‌های جدید بدون رضایت یا نظرسنجی از آنان، می‌تواند نوعی تحمیل و لذا غیر دمکراتیک تلقی شود و همچنین ممکن است امکانات جدید و نوع بهره‌گیری یا دستکاری و حذف پیام‌ها برای همه کاربران، وضوح کامل نداشته باشد؛ لذا بایسته است جهت اطمینان آنچه بر سر اطلاعات تبادل شده می‌آید، به یکدیگر یادآوری کرد.
دروازه‌بانی در رسانه (البته با سانسور متفاوت است)، از جمله مواردی است که از قبل مخاطبان هر رسانه پذیرفته‌اند و آن البته شیوه‌ای مرسوم و منطقی و یکی از وجوه تمایز «رسانه‌های جمعی» با «رسانه‌های اجتماعی» است که می‌تواند مانع از بروز پدیده «فیک‌نیوز» و یا «روزنامه‌نگاری زرد» باشد. تفاوت «کانال» و «گروه» در پیام‌رسان‌ها هم بی‌ارتباط با این مفهوم نیست. ادمین کانال هم به نوعی دروازه‌بانی اطلاعات می‌کند و کسانی که عضو آن کانال هستند، مثل خوانندگان وفادار یک روزنامه و یا بینندگان یک برنامه تلویزیونی، لابد آن گزینش و پالایش را قبول کرده‌اند وگرنه از خرید آن روزنامه یا تماشای آن برنامه یا عضویت در آن کانال، انصراف می‌داده‌اند. اما وقتی گروه ایجاد می‌کنیم یعنی به تبعات آن که مشارکت افراد است، پایبندیم. البته می‌توان ضوابطی برای مشارکت در محتوا و گفت‌وگو ها تعریف نمود و مثلا اعلام کرد هر کسی در این گروه (اعم از واقعی یا مجازی) عضو می‌شود لازم است ویژگی‌هایی در سن، جنسیت، نوع پوشش، سطح سواد، مهارت، علایق یا هر ویژگی و رویکرد خاص دیگری داشته باشد، یا آداب و مرام‌نامه خاصی را رعایت کند و غیرمرتبط یا غیرمتناسب با شرایط اعلامی به مباحث وارد نشود. حتی می‌توان اعضایی را که فاقد مشخصات عضویت می‌شوند یا هنجارهای اعلامی (به مثابه شرط ضمن عقد) را رعایت نمی‌کنند، عذرشان را از گروه خواست. چرا که هر اجتماع و محیطی، می‌تواند برای تاثیرگذاری و مفید بودن، حفظ هویت و یا بقا، پروتکل‌های خاص خودش را داشته باشد. اما نمی‌توان به آسانی یک گروه را منحل کرد. موسس یک نهاد جمعی واقعی یا مجازی به طور مثال ادمین یک گروه، البته حق دارد خسته شده باشد، حق دارد از وضعیت احتمالیِ پیش‌آمده و ناخواسته در گفت‌وگوها و پست‌های ارسالی دیگر اعضای گروه، رنجور باشد اما نمی‌تواند حکم به حذف اعضاء و یا منهدم کردن گروه بدهد و هر گاه اراده کند فردی را حذف یا کرکره آن نهاد جمعی یا گروه مجازی را پایین بکشد. به نظر می‌رسد از نظر اخلاقی، جلب رضایت دیگر بازیگران و مشارکت‌کنندگان ضرورت دارد. این گونه امور با کرکره یک مغازه متفاوت است. مغازه پیشتر اعلام کرده که ساعت کارش مثلا تا ساعت ٨ شب است و ما وقتی ساعت ده دقیقه به هشت وارد می‌شویم قبول کرده‌ایم که چند دقیقه دیگر عذر ما را خواهند خواست و حق اعتراض و گلایه‌مندی را از خود سلب کرده‌ایم.
چنانچه پیشتر گفته شد، موجد یک نهاد جمعی یا عمومی، مالک مطلق آن نیست و نمی‌تواند با آن موجود، بسان ملک طلق خود رفتار کند. چرا که با تولد یک نهاد جمعی، نوعی مالکیت معنوی اشتراکی (مشاع) پدید آمده است. لذا یک حزب، یک رسانه، یک باشگاه ورزشی و امثالهم نیز نمی‌توانند مثلا به تشخیص چند موسس، بساط خود را جمع کنند و بروند، همان‌گونه که نمی‌توانند خط مشی اعلامی حزب یا نهاد مدنی را به‌ناگهان تغییر بنیادی دهند و مخاطبان خود را در سردرگمی یا پرداخت هزینه‌ی عاطفی یا سیاسی و یا … رها کنند، ولو آن که نظام تصمیم‌گیری در اختیار تنها چند فرد خاص باشد. آنها نمی‌توانند اعضاء و هواداران را به‌کلی نادیده بگیرند. در این گونه موارد لازم است نظرات و رضایت و عواطف اکثریت دیگر اعضا و در واقع مالکان مشاع، به نوعی در چنین تصمیم‌گیری‌هایی مشارکت داده شود و اگر صاحبان این نهادها عذری خارج از کنترل و توان خود دارند، آن را ابتدا با این شرکاء مطرح کنند و در صورتی که چاره‌اندیشی نشد، با رعایت حقوق اعضاء و اعلام قبلی، تغییرات مد نظر را اعمال کرده و یا تعطیل کنند. چنین شیوه‌ای از ملزومات یک رفتار مدنی و حضور در سطح افکار عمومی است. با همین استدلال، توقیف رسانه‌ها و امثال آن نیز از سوی نهادهای ناظر، امری بسیار خطیر و مسئولیت‌آور است چرا که پای حقوق مخاطب و افکار عمومی در میان است.
این بحث بهانه‌ای شد تا به دغدغه دیگری نیز توجه شود و آن موضوع حذف مضامین از وبگاه‌هاست. اصولا حذف‌کردن یک مطلب از وبگاه اینترنتی، نادرست است. وقتی حرفی در تلویزیون پخش می‌شود آیا می‌توانیم آن را از روی امواج پاک کنیم؟ حتی اگر اشتباه باشد مجبوریم در اولین فرصت، توضیح یا اصلاحیه‌ای پخش کنیم. چنان که مطلب منتشر شده در یک روزنامه یا نشریه کاغذی نیز برای ابد قابل حذف شدن نیست و صرفا می توان در شماره بعد درباره آن توضیح داد.
محتوای منتشره در یک پایگاه خبری اینترنتی را نیز نباید حذف کرد؛ نهایتا در ذیل همان مطلب، می‌توان با توضیح روشن، تصحیح و ویرایش کرد. اگر در موارد بسیار نادر، استثنایی غیر قابل تحمل روی داده است، و به دلایلی که هست و نیستِ یک رسانه یا عنصر سومی را در خطر قرار می دهد و یا اسراری فاش می‌شود، راهی جز حذف وجود ندارد، باید شرح کاملی در اختیار مخاطب قرار داد و او را از چند و چون خطای صورت گرفته با خبر کرد.
همین گونه است حذف تاریخٍ گذشتگان؛ مکررا مشاهده می‌شود که فلان اثر تاریخی دچار حک و تغییر می‌شود چون در زمان فلان شخصیت تأسیس شده و یا نام فردی خاص بر روی آن ثبت شده است. آثار تاریخی، میراث فرهنگی و بخشی از تاریخ‌اند و نمی‌توان به دلیل تضادهای امروز در آن دست برد و به آن خدشه وارد کرد. در سطحی دیگر همین گونه است محتوای سایت های اینترنتی به ویژه سایت‌های خبری و آرشیوی و کتابخانه‌ای. به طور مثال وقتی که یک رئیس‌جمهور بر سرکار آید، و تیم رسانه‌ای او تمامی آرشیو رئیس جمهور قبلی را از روی سایت رسمی ریاست جمهوری حذف کنند، مغایر با حقوق مخاطب و اخلاق حرفه‌ای است. مثل این می‌ماند که در موزه هدایای یک رئیس جمهور، تمامی هدایایی را که از سوی سران خارجی به رئیس جمهور قبلی اهدا شده، دور بریزند. چنین اقدامات و رویکردهایی، ویژگی جوامع کوتاه مدت وکلنگی است و از ملت‌های تمدن‌آفرین به‌دور است! به خاطر داشته باشیم تاریخ با ما شروع نمی‌شود و با ما نیز پایان نمی‌یابد. ما بخشی ناچیز از رودخانه تاریخیم.
منتشر شده در سایت شفقنا: https://fa.shafaqna.com/news/1590523/حذف-میکنم،-پس-هستم/
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1786840منبع: خبرآنلاین
کلیدواژه: رئیس جمهور نهاد جمعی پیام ها یک گروه یک نهاد پست ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۱۶۶۴۶۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آیا از لوله سیاه آهنی برای مصارف کشاورزی می‌توان استفاده کرد؟
لوله سیاه آهنی نوعی لوله فولادی است که سطح آن با روکش اکسیدی سیاه پوشیده شده می‌شود. این نوع لوله به دلیل استحکام و دوام بالا، کاربردهای گسترده‌ای در صنایع مختلف از جمله صنعت کشاورزی دارد. با این حال، استفاده از لوله سیاه در کشاورزی مزایا و معایبی به همراه دارد که باید قبل از استفاده از آنها به دقت مورد بررسی قرار گیرند. در ادامه این مطلب بررسی می‌کنیم که آیا لوله‌های سیاه آهنی برای مصارف کشاورزی مناسب است و از چه تجهیزاتی به جای آن نیز می‌توان استفاده کرد.
مزایا و معایب لوله سیاه آهنی برای مصارف کشاورزیاستفاده از لوله‌های سیاه آهنی برای مصارف کشاورزی دارای مزایا و معایبی است که قبل از استفاده باید از آنها آگاه شد.
مزایای استفاده از لوله سیاه آهنی در کشاورزی استحکام و دوام: لوله‌های سیاه آهنی از فولاد ساخته شده‌اند که به طور ذاتی بسیار قوی و بادوام است. این امر باعث می‌شود تا این لوله‌ها در برابر فشار و ضربه‌های بالا مقاوم باشند و برای استفاده در سیستم‌های آبیاری، زهکشی و انتقال مواد در مزارع کشاورزی ایدئال باشند. مقاومت در برابر خوردگی: روکش اکسیدی سیاه روی لوله سیاه تا حدی از آن در برابر زنگ زدگی و خوردگی محافظت می‌کند. این امر به خصوص در محیط‌های کشاورزی که لوله‌ها در معرض رطوبت، مواد شیمیایی و خاک قرار دارند، حائز اهمیت است. قیمت مناسب: لوله‌های سیاه آهنی در مقایسه با سایر انواع لوله‌ها مانند لوله‌های گالوانیزه یا لوله‌های پلاستیکی، قیمت مقرون به صرفه‌تری دارد. این امر می‌تواند به ویژه برای کشاورزانی که به دنبال راه حل‌های اقتصادی برای سیستم‌های لوله کشی خود هستند، یک مزیت قابل توجه باشد. قابلیت انعطاف پذیری: لوله سیاه آهنی به نسبت انعطاف پذیر است و به راحتی خم می‌شود. این امر نصب و راه اندازی آن را در فضاهای مختلف آسان‌تر می‌کند و نیاز به اتصالات و زوایای زیاد را کاهش می‌دهد. قابلیت بازیافت: لوله‌های سیاه آهنی 100٪ قابل بازیافت هستند. این امر آن را به یک انتخاب زیست محیطی مناسب برای کشاورزانی که به دنبال کاهش ردپای کربن خود هستند، تبدیل می‌کند. معایب استفاده از لوله سیاه آهنی در کشاورزی زنگ زدگی: اگرچه روکش اکسیدی سیاه تا حدی از لوله در برابر زنگ زدگی محافظت می‌کند اما این محافظت دائمی نیست. در شرایطی که لوله به طور مداوم در معرض رطوبت یا مواد شیمیایی خورنده قرار گیرد، ممکن است با گذشت زمان زنگ بزند. زنگ زدگی می‌تواند باعث نشت لوله، آلودگی آب و کاهش عمر مفید آن شود. رسوب گذاری: با گذشت زمان، رسوبات و جرم می‌توانند در داخل لوله‌های سیاه آهنی جمع شوند. این امر می‌تواند جریان آب را کاهش داده، فشار را افزایش دهد و راندمان سیستم را مختل کند. برای جلوگیری از رسوب گذاری، لازم است لوله‌ها به طور مرتب تمیز و بازرسی شوند. وزن: لوله‌های سیاه آهنی به طور قابل توجهی سنگین‌تر از سایر انواع لوله‌ها مانند لوله‌های پلاستیکی است. این امر می‌تواند حمل و نقل و نصب آن را دشوارتر کند و همچنین ممکن است بار اضافی بر روی سازه‌هایی که از آن پشتیبانی می‌کنند، مانند تیرهای سقف یا پایه‌ها ایجاد کند. ظاهر: لوله‌های سیاه آهنی دارای ظاهری خشن و مات است که ممکن است از نظر زیبایی مطلوب همه نباشد. در برخی موارد، این ظاهر می‌تواند با محیط اطراف، به خصوص در کاربردهای کشاورزی که زیبایی شناسی نیز مد نظر است، ناسازگار باشد.پیشتر بررسی کردیم که استفاده از لوله سیاه آهنی علاوه بر مزایایی که ارائه می‌دهد، معایبی نیز برای کشاورزی به همراه دارد. این مضرات ممکن است برای کشاورزی و محصولات، آسیب رسان باشند. در این میان، روش‌های آبیاری سنتی با استفاده از لوله‌های سیاه مانند غرقابی که با هدر رفتن آب و آلودگی خاک همراه هستند، دیگر کارآمد و پایدار محسوب نمی‌شوند.
به همین دلیل، اتخاذ سیستم‌های نوین آبیاری مانند آبیاری قطره‌ای با استفاده از نوار تیپ آبیاری و تجهیزات جانبی آن، به عنوان راه حلی کارآمد و مدرن برای غلبه بر این چالش‌ها، مورد توجه قرار گرفته است.
مزایای استفاده از نوار تیپ و تجهیزات آبیاری قطره ای در کشاورزیدر ادامه برخی از این مزایای نوارتیپ آبیاری را خواهید خواند.
صرفه‌جویی در مصرف آبآبیاری قطره‌ای با رساندن آب به طور مستقیم به پای گیاه، از هدر رفتن و تبخیر آب در فواصل بین گیاهان و جویچه‌ها جلوگیری می‌کند. این امر می‌تواند مصرف آب را تا 50 درصد یا بیشتر در مقایسه با روش‌های سنتی آبیاری غرقابی کاهش دهد. صرفه‌جویی در مصرف آب، به ویژه در مناطق خشک و نیمه خشک که با کمبود آب مواجه هستند، از اهمیت حیاتی برخوردار است.
آبیاری قطره‌ای با تامین آب مورد نیاز گیاه به طور دقیق و در زمان مناسب، به افزایش راندمان آبیاری و جذب بهتر آب توسط گیاه کمک می‌کند. این امر منجر به رشد بهتر گیاه، افزایش عملکرد محصول و کاهش تنش‌های آبی در گیاهان می‌شود.
کاهش رشد علف‌های هرزآبیاری قطره‌ای با خیس کردن فقط پای گیاه و عدم خیس شدن سطح خاک، از رشد علف‌های هرز جلوگیری می‌کند. این امر به نوبه خود نیاز به وجین و استفاده از علف کش‌ها را کاهش می‌دهد و در نتیجه هزینه‌های تولید را به طور قابل توجهی پایین می‌آورد.
جلوگیری از فرسایش خاکآبیاری غرقابی می‌تواند منجر به فرسایش خاک، به ویژه در زمین‌های شیبدار شود. در مقابل، آبیاری قطره‌ای نسبت به لوله سیاه آهنی با خیس کردن موضعی خاک، از فرسایش خاک و از بین رفتن مواد مغذی آن جلوگیری می‌کند.
کنترل بهتر بیماریهاتجهیزات آبیاری قطره ای با خیس نکردن برگ‌ها و ساقه گیاهان، از شیوع بیماری‌های قارچی و باکتریایی که در اثر رطوبت بالا ایجاد می‌شوند، جلوگیری می‌کند. این امر به سلامت گیاهان و کاهش نیاز به استفاده از سموم دفع آفات کمک می‌کند.
سهولت استفاده و نگهداریسیستمهای آبیاری قطره‌ای با نوار تیپ به دلیل طراحی ساده و اجزا و اتصالات کم، به راحتی نصب، راه اندازی و نگهداری می‌شوند. این امر آنها را برای کشاورزان با سطوح مختلف دانش و تخصص مناسب می‌کند.
سازگاری با انواع مختلف خاک و اقلیمآبیاری قطره‌ای می‌تواند در انواع مختلف خاک و اقلیم، از جمله خاک‌های شنی، رسی و شیب دار و همچنین در مناطق خشک، مرطوب و نیمه خشک، با کارایی بالا مورد استفاده قرار گیرد.
پایداری زیست محیطیآبیاری قطره ای با صرفه‌جویی در مصرف آب، جلوگیری از فرسایش خاک و کاهش استفاده از مواد شیمیایی، به حفظ منابع طبیعی و محیط زیست کمک می‌کند.
افزایش کیفیت محصولآبیاری قطره ای با تامین آب مورد نیاز گیاه در زمان مناسب، به رشد بهتر و سالم‌تر گیاهان و در نتیجه افزایش کیفیت و مرغوبیت محصول نهایی کمک می‌کند.
صرفه‌جویی در هزینههابا وجود هزینه اولیه برای نصب تجهیزات آبیاری قطره ای، صرفه‌جویی در مصرف آب، کاهش هزینه‌های کارگری، افزایش عملکرد محصول و نیاز کمتر به استفاده از سموم و کودها، در نهایت منجر به صرفه‌جویی در هزینه‌های بلندمدت برای کشاورزان خواهد شد.
سخن پایانیاستفاده از لوله سیاه آهنی برای کشاورزی یک امر رایج است که معمولا به علت مزایای آن مورد توجه قرار می‌گیرد. اما در این میان تجهیزات آبیاری جدید مانند آبیاری قطره‌ای نیز طرفداران خود را پیدا کرده‌اند. با این حال باز هم انتخاب با شما است که با توجه به ویژگی‌ها سیستم آبیاری را انتخاب کنید.
کد خبر 848419
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند